Two poems by Bragi Ólafsson translated by K. T. Billey
Þögnin
by Bragi ÓlafssonLoks þá – en ekki
fyrr en þá – í lok sumars,
þegar gröfurnar, sagirnar, borarnir og há-
þrýstidælurnar voru þagnaðar,
var hægt að fara út í garð
og setjast niður, eins og
upphaflega hafði staðið til
þegar við keyptum húsið. En þá var þegar
tekið að glitta í haustið,
sólin ekki eins hátt á lofti
og í byrjun júní,
þegar borarnir fóru af stað, þegar gröfunum
var ekið inn í garðana í nágrenninu,
sagirnar ræstar og háþrýsti
dælurnar stilltar
á hæstu stillingu.
The Silence
by Bragi ÓlafssonFinally then—but not
until then—at the end of summer,
when the excavators, saws, drills and high-pressure
pumps were silenced,
were we able to go out in the yard
and sit down, as we had
originally planned
when we bought the house. But then already
fall was beginning to settle in,
the sun not as high in the air
as in early June,
when the drills were switched on, and excavators
driven into the neighboring yards,
saws started up and high-pressure
pumps set
on the highest setting.
translated from Icelandic by K. T. BilleyUndirdjúpin
by Bragi ÓlafssonSkip siglir frá landi.
Það fjarlægist eins og maður fjarlægist
mann: það verður minna
en það var
þegar það lá við höfnina,
og alltaf minna og minna
eftir því sem höfnin stækkar
og himinninn þrengir að því.
Svo lítið er það orðið
þegar hafsröndin mætir því
að hafi það haft einhverja von
er sú orusta töpuð – og það sekkur.
The Deep
by Bragi ÓlafssonA ship sails from land.
It moves away like people drift
apart: it becomes smaller
than it was
when it lay in the harbour,
and smaller and smaller still
as the harbour expands
and the sky narrows in.
So little has it become
when it meets the horizon
that if it ever had any hope
that battle is lost—and it sinks.
translated from Icelandic by K. T. Billey