Two poems by N. B. Minkov translated by Jordan Finkin
אין אונדזערע טעג
by N. B. Minkov.אַ בלויער וואַלד. אַ שטומער. שטומער נאָך פון אַלע הימלען
.גערוך פון וואָרצל-אָרגיעס, שימלענדיקע כמאַרעס, פּאַראַזיטן
.ביים ראַנד — אַן איינזאַם ביידל. בלינד און טויטלעך ווייס
.גרינע בליצן שטאַרבן אין פאַרפּרעסטע בליטן
אַ טיר אן אויפגעריסענע. אַ וועווריק גילדענער שפּרינגט אומשולדיק פאַרביי.
.בלייבט שטיין דערשראָקן. האָרכט דעם שטומען וואַנזין פונעם וואַלד
.די קילקייט איז א שאַרפע און אַ קראַנקע
.ליכט פון שכינה אויף דער שוועל. איבער אים אַ טיפער זקן אויפגעהאַנגען
BESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswy
In Our Days
by N. B. MinkovA blue forest. Silent. More silent than the heavens.
The odor of root-orgies, parasites, moldering clouds.
On the edge, a lonely hut. Blind and deathly white.
Green lightning withers in blighted blossoms.
A door torn open. A gilded squirrel jumps innocently by.
Stands frozen with fear. Listens to the silent madness of the forest.
The coolness is acrid and sick.
God’s Presence lights the doorway.
Above it a deep old man, hanged.
translated from Yiddish by Jordan Finkin
דער לעצטער קנויט
by N. B. Minkovוועט אויפגיין דיין פּנים? צווישן ריזיקע וואָרצלען
.זיץ איך — געהיט פון דער שלאַנג — און וואַרט
,דאָס טייכל גליווערט אין שוואַרצן דעמער
.און איך — ניט פאַרבלענדט — דאָך גענאַרט
.ניטאָ גאָר דיין פּנים? די שלאַנג דרעמלט רואיק
.איך ווער שוואַרצער. נט איך טראַכט. ניט איך רעד
.די נאַכט סמ’עט דעם וואַלד. דער וואַלד וואַקסט אָן אָטעם
.איך הער קלאָר, וואָס אומקלאָר געשעט
ביסט אַפילו קיין טרוים ניט געווען? און אַ נאָמען
.האָסטו. און כוהנים — און טעמפּלען געהאַט
.מיין שטרייט מיט דער שלאַנג — צוליב דיר דאָך געווען
?און געזיגט האָבן ביידע: איז דאָס ניט פאַרראַט
די נאַכט בלייבט שוין אייביק דאָ נאַכט. איך וואַרט שוין
.אויף קיינעם ניט מער. די שלאַנג לעבן מיר איז שוין טויט
.דאָס טייכל, וואָס אָטעמט נאָך, זע איך ניט מער
.פאַרזונקען אין חשכות פון בלוטן, לעשט זיך דער לעצטער קנויט
The Last Wick
by N. B. MinkovWill your face rise? The snake stands guard
As I sit among the giant roots, and wait.
The brook freezes in the black twilight,
And I, undeluded, am still deceived.
Is your face really gone? The snake’s napping restfully.
I grow darker. Neither thinking nor speaking.
The night poisons the forest. The forest swells without breath.
I hear clearly what unclearly happens.
Weren’t you even a dream? But you have
A name. And priests you had, temples.
My clash with the snake, it was for your sake.
And both were victorious. Is that not betrayal?
The night remains night here for good. I’m done waiting
For anyone. See how this snake is now dead.
The still breathing brook I can no longer see.
The last wick is quenched in the darkness of bloodshed.
translated from Yiddish by Jordan Finkin