yaad

dasht-e-tanhā.ī meñ ai jaan-e-jahāñ larzāñ haiñ

terī āvāz ke saa.e tire hoñToñ ke sarāb

dasht-e-tanhā.ī meñ duurī ke khas o khaak tale

khil rahe haiñ tire pahlū ke saman aur gulāb

uTh rahī hai kahīñ qurbat se tirī saañs k aañch

apnī khushbū meñ sulagtī huī maddham maddham

duur ufuq paar chamaktī huī qatra qatra

gir rahī hai tirī dildār nazar kī shabnam

is qadar pyaar se ai jaan-e-jahāñ rakkhā hai

dil ke rukhsār pe is vaqt tirī yaad ne haat

yuuñ gumāñ hotā hai garche hai abhī sub.h-e-firāq

Dhal gayā hijr kā din aa bhiī ga.ī vasl kī raat

manzar

āsmāñ aaj ik bahr-e-pur-shor hai

jis meñ har-sū ravāñ bādaloñ ke jahāz

un ke arshe per kirnoñ ke mastūl haiñ

bādbānoñ kī pahne hue farġhaleñ

niil meñ gumbadoñ ke jazīre ka.ī

ek baazī meñ masrūf hai har koīī

vo abābīl koī nahātī huī

koī chiil ġhote meñ jaatī huī

koī tāqat nahīñ is meñ zor-aazmā

koī beDā nahīñ hai kisī mulk kā

is kī tah meñ koīābdozeñ nahīñ

koī rocket nahīñ koī topeñ nahīñ

yuuñ to saare anāsir haiñ yaañ zor meñ

amn kitnā hai is bahr-e-pur-shor meñ

kahāñ jāoge

aur kuch der meñ luT jā.egā har baam pe chāñd

aks kho jā.eñge ā.īne taras jā.eñge

arsh ke diida-e-namnāk se baarī-baarī

sab sitāre sar-e-khāshāk baras jā.eñge

aas ke maare thake hare shabistānoñ meñ

apnī tanhāi.ī sameTegā, bichhā.egā koī

bevafā.ī kī ghaDī, tark-e-madārāt ka vaqt

is ghaDī apne sivā yaad na aa.egā koī

tark-e-duniyā kā samāñ khatm-e-mulāqāt ka vaqt

is ghaDī ai dil-e-āvāra kahāñ jāoge

is ghaDī koī kisi kā bhi nahīñ rahne do

koī is vaqt milegā hī nahīñ rahne do

aur mile gā bhī is taur ki pachtāoge

is ghaDī ai dil-e-āvāra kahāñ jāoge

aur kuchh der Tahar jaao ki phir nashtar-e-sub.h

zakhm kī tarah har ik aañkh ko bedār kare

aur har kushta-e-vāmāñdgī-e-ākhir-e-shab

bhuul kar saa.at-e-darmāndagī-e-ākhir-e-shab

jaan pahchān mulāqāt pe isrār kare

I motsetnad til i USA, landar det sjeldan ufo-ar på dei Norske bygdene. Men vi har huslege flygande tallerkenar, særleg ved juletider. Utan varsel stupar dei ut av himmelen og krasjar i det gule håret vårt, lagar mysticke mønster i hjernebølgjene våre. Kva vil dei med oss? Er dei fiendtlege? Vi anar ikkje.  Sjølv  konene våre snur seg bort, mållause. Vi kan høyre ei høg summing, som om ein datamaskin inne i vraket framleis verkar, som om nokon har overlevd og samtalar frenetisk på eit framandt tungemål, nokon som kan ha svar på alle spørsmåla våre. Vi meiner den vitskapelege tilnæmingsmåten er best og sikrar ulykkesstaden, granskar og katalogiserer alle vrakdelar.  Temperaturen fell snøgt under null. Vi kryp sman kring leirbålet, ein forvirra flokk primatar som plukkar lus frå håret til kvarandre i det bleike desemberljoset.

Vi kjøpte ein cocker spaniel, men han var ikkje realistisk nok, så vi gav han bort. Då gullfisken døydde skifta vi til apparat. Den gamle brødristaren, komfyren med keramikktopp. Aparat er heller ikkje feilfrie, men av/på-knappane fungerer så godt at vi bestemde oss for å utvikle eit likande system for oss sjølve. I staden for av/på-knappar brukar vi klubber. Ein kakk i skallen betyr “det er din tur til å ta oppvasken,” ein rapp over skinnleggen betyr “la meg vere i fred,” eit tungt slag in solar plexus betyr “kan du gjenta det, er du snill?” Livet er mykje enklare no. Ungane steller seg i kø kvar kveld for å ta oppvasken, eg får lese avisa i fred, og når vi pratar går vi rett på sak med upåklageleg diksjon.

Pan duro como piedra,

piedras que convirtió Dios en pan;

panes elaborados con el sudor de la frente,

frente de piedra,

pan de sudor.

Pan pan y vino vino.

Cuerpo y sangre del hambre del mundo.

Piedra hambre.

Pan remordido por el hombre,

hombre de piedra,

mujer pan,

piedra comiéndose pan.

Dios duro como piedra,

la piedra del mundo.

Picó la ruccula y la endivia con desgano; echó sobre ellas migas de almendra y macadamia, vinagre de jerez y aguacate. Al tomar el lomo de ternera en sus manos, parecía que destajaba el corazón de su enemiga. Acomodó la mesa, sin brillo ni fragancia, y se sentó a esperar. Cuando él llegó, cenaron en silencio. El resto se publicó en el diario de la tarde.

Solo dijimos: a caballo regalado no se le mira los dientes. Y devoramos las piedras que colocaron sobre la mesa.

Les noyés ne coulent pas toujours au fond. Il suffit même à un troublé dans l’eau de se souvenir qu’il a su nager et il voit son pantalon s’agiter comme les jambes d’un pantin. Aux régates de Concarneau, c’est ce qui m’arriva. J’étais parfaitement tranquille avant de couler, ou bien ces élégants des yoles qui passent remarqueront mes efforts ou bien…bref, un certain optimisme. La rive toute proche! Avec personnages israélites grandeur nature et des plus gracieux. Ce qui me surprit au sortir de l’eau, c’est d’avoir été si peu mouillé et d’être regardé non comme un caniche, mais comme un homme.

C’est une petite partie de campagne! une petite partie autour d’un puits. La pauvre enfant est seule sur la plage, sur les rochers en pente de la dune et on dirait qu’il y une auréole autour de sa tête. Oh! je saurai bien la sauver! moi, le gros boursouflé je cours, j’accours. Là-bas autour du puits on joue la Marseillaise et moi j’accours pour la sauver. Je n’ai pas encore parlé de la couleur du ciel parce que je n’étais pas sûr que ce ne fût avec la mer un seul tableau lisse couleur des tableaux d’école en ardoise souillée de craie, oui, avec une trainée de craie en diagonale, comme le couteau de la guillotine.